Yarabbi, nerede olduğumuzu bilmediğimiz bir tepede kalmış hissediyoruz kendimizi. Ağaca yaklaşmışız dediğin yerde, şeytana uymuşuz, incir yapraklarıyla örtünmeye çalışmışız ve bilmediğimiz bir coğrafyaya fırlatılmış gibi hissediyoruz kendimizi. Günlerimiz bir çölde, dere kenarında, okyanus kıyısında üç şey arayarak geçiyor. Seni, başkamızı ve kendimizi arayıp duruyoruz.

Aradıklarımızı bize buldur, Yarabbi. Bu karanlık koridorda başka türlüsü zor, pek zor.

İçten içe o her şeyi yutacak büyük yağmurun geleceğini biliyoruz, Yarabbi. Bu yağmur evleri, ağaçları, dağları yutacak. Çünkü içimizin kayıp ülkesinde varlığını bildiğimiz bir şey bu yağmur. Yağmurdan kaçınmanın tek çaresi bir gemiye binmek. Şemsiyeden, evden, ağaçtan, dağdan büyük olacak bu yağmur. Tüm bu bildiklerimizin içinde bilmediğimiz bir şey var gibi geliyor. Doğru gemiyi seçemiyoruz çünkü kendimizi kandırmışız. Geminin doğrusunu bile bile başka gemilerin doğruluğuna kanıyoruz.

Bize doğru seçimi yaptır, Yarabbi. Bu büyük yağmurda başka türlüsü zor, pek zor.

Arkamızdan gelenlerin düşman olduğunu biliyoruz, Yarabbi. Yetişirlerse bizi kılıçtan geçirecekler. O yüzden sürekli yürüyoruz. Düşmanı atlatmak, geride bırakmak, ondan kurtulmak yegane hedefimiz. Karşımıza çıkan her engel, Sana ve kendimize olan inancımızı pekiştirip, düşmandan korkumuzu artırıyor. Denize yürüme cesaretimiz olsa deniz ikiye ayrılacak ve kurtulacağız.

Bize denize yürüme cesareti ver, Yarabbi. Bu korkunç düşman topluluğu karşısında başka türlüsü zor, pek zor.

Işık yok, ses yok, bir başkası yok… Sadece kendimiz varız, Yarabbi. Üstelik en acıklısı olarak da bir kuyuda olduğumuzun, bir kuyuda yaşadığımızın farkında değiliz. Çünkü bir kuyunun neye benzediğini unutmuşuz. Kendimize sarkıtabileceğimiz ipleri ihsan et bize, Yarabbi.

Sana her yakarışımız eksik geliyor, Yarabbi. Bize kılacak odunu, taşı göster. Bize tatmin olmuş, ışığı görmüş, aydınlığa ermiş bir kalp ihsan et.

Tüm yakarışlar Sanadır ve yalnızca Sen layıksın. Allah. Eyvallah.